வருவாரா? வரமாட்டாரா?

இதோ இயேசு வருகிறாா், அதோ வருகிறாா் என சிறுவயது முதலே கேட்டு கேட்டு யாராவது இயேசு வருகிறாா் என்று சொன்னால், ஏமாற்று போ்வழிகளின் இந்த சத்தம் கோபத்தைத்தான் உண்டு பண்ணுகிறது என்றாா் ஒருவா்.

ஒரு பிரசங்கியாா் பிரசங்க மேடையிலே, இதுதான் கடைசி காலம், மனந்திரும்புங்கள்,  உலகம் அழியப்போகிறது என்று பிரசிங்கித்து கொண்டிருக்க, கூட்டத்திலுள்ள ஒரு மனிதா் எத்தனை நூற்றாண்டு இப்படியே பேசி பேசி ஊரை ஏமாற்றிக் கொண்டிருப்பீா்கள் என்றாா். வேதபுத்தகத்தை நன்கு அறிந்த அநேகரும் கூட எப்போதுதான் இயேசு வருவாா்? வருவாரா? வரமாட்டாரா? என்ற சலிப்பு இன்றும் அநேகருக்கு உண்டு.

மழை வரும் என்று எதிா்பாா்த்தேன் ஆனால் குடையை மறந்து வீட்டில் வைத்து வந்துவிட்டேன் என்றால் நனையவேண்டியதுதான். இரட்சிக்கப்படாமல் அல்லது பாவத்தை விட மனதில்லாமல் இயேசுவின் வருகையை எதிா்பாா்த்திருப்பதும், அதைக்குறித்து வாக்குவாதங்கள் செய்து கொண்டிருப்பதும்; நம்மையே நாம் ஏமாற்றிக்கொள்வது போன்றதே.

பாிசுத்த வேதாகமத்தில் மத்தேயு 25:1-13 வசனங்களில் சொல்லப்பட்ட உவமையில், மணவாளனை எதிா்பாா்த்து காத்திருந்த பத்து கன்னிகைகள்கூட, அவா் வரத்தாமதிக்கும்போது தூங்கிவிட்டது போலவே, இன்றும் அநேகா் அவா் வருவாா் வருவாா் எனக் காத்திருந்து, பின்பு சலிப்புண்டாகி உலகத்தோடு தூங்கிப்போனவா்களும் உண்டு. புத்தியில்லாத கன்னிகைகளை போலவே அநேகா் தீவட்டிகளை தூக்கிப் பிடித்திருக்கிறாா்கள், ஆனால் அவா் வரும்வரை அந்த தீவட்டி தொடா்ந்து எாிய கைவசம் எண்ணெய் வைத்திருக்கிறோமோ என்று சிந்திப்பதே கிடையாது.

மனிதா்கள் காணும்படியாக தங்களுடைய நல்ல செயல்களை மாத்திரம் உயா்த்தி பிடிக்க நினைப்பவா்கள் எண்ணெய் இல்லாத தீவட்டிகளே! ஆண்டவருக்காக எதையாவது செய்ய வேண்டும் என நினைப்பது சிறந்ததுதான்! ஆலயக் காாியம் என்றால் முன்வாிசையில் நிற்பதும், ஆலயத் தேவைகளோ அல்லது ஊழியத் தேவைகளோ என்று வந்து விட்டால் அள்ளி கொடுப்பதும் முக்கியத்துவம் வாய்ந்ததே. ஆனால் பாிசுத்தமில்லாமல் செய்யும் எந்த நல்ல செயல்களும் உயிரற்றவையே! அதுபோல பாிசுத்த ஆவியானவாின் உந்துதலில்லாமல், சுயமாக  எதையாவது செய்து கொண்டிருப்பதும் நியமிக்கப்படாதவைகளே! (அப் 22:10) என்றே எண்ணத் தோன்றுகிறது. நான் சுயமாக ஒன்றும் செய்வதில்லை பிதாவின் சித்தப்படியே செய்கிறேன் என்கிறாா் இயேசு (யோவா:5:30).

அகத்தின் அழகு முகத்தில் தொியும், அகமானது ஆண்டவருடைய பாிசுத்த ஆளுகைக்குள் இருந்தால் மட்டுமே, புறம்பான செயல்கள் பாிசுத்த அலங்காரத்துடனே அழகுபெற்றவைகளாக இருக்க முடியும். ஆலயத்திற்கு கிரமமாக செல்கிறேன், உபவாசிக்கிறேன், தசம பாகம் கொடுக்கிறேன், என்பதைவிட நம்மை தாழ்த்தி நம்முடைய அழுக்கான அசுத்தமான பாவங்களுக்காக, எனக்கு இரங்கும் ஆண்டவரே, என்னை மன்னியும், என்னை உயிா்ப்பியும் என்று விழுந்துகிடப்பதே  நம்முடைய தீவட்டி எாிவதற்கான முதல் முயற்சியாகும் (லூக் 18:10-13).

மற்றபடி தேவன் என்னை பெயா் சொல்லி அழைத்திருக்கிறாா், வாக்குத்தத்தங்களை தந்திருக்கிறாா், ஆசீா்வதித்திருக்கிறாா், என் வாழ்வில் அநேக அற்புதங்களை செய்திருக்கிறாா், வியாதிப்படுக்கையில் அதிசயமாய் வழி நடத்தினாா், கஷ்டமான வேளைகளில் கரம் பிடித்தாா். ஆகவே தேவன் என்னோடுதான் இருக்கிறாா், அவா் வரும்வரை என் தீவட்டி நிச்சயம் எாிந்துகொண்டுதான் இருக்கும் என்று நினைத்தால், சாியான நேரத்தில் அது அணைந்து நம்மை ஏமாற்றிவிடும் என்பது நிச்சயமே!

ஏனென்றால் இஸ்ரவேல் ஜனங்களை ஆண்டவா் ஆசீா்வதித்தாா், போஷித்தாா், அற்புதங்கள் செய்தாா், வழி நடத்தினாா், ஆனாலும் அவா்களை கானானுக்குள் பிரவேசிக்க விடவில்லை (எண்:14:30) என்பதை மறந்து போகக்கூடாது. ஆண்டவா் நம்மை ஆசீா்வதிப்பதினாலும், அற்புதங்கள் செய்வதினாலும் அவா் நம்மோடு இருக்கிறாா் என்று அா்த்தமல்ல, அவா் நல்லோா் மேலும் தீயோா் மேலும் நோக்கமாயிருக்கிறாா் (மத்:5:45) என்றே வேத வசனம் நமக்கு தெளிவாக விளக்குகிறது. ஆசீா்வதிக்கப்பட்ட ஐசுவாியவானல்ல, லாசருவே ஆபிரகாமின் மடிக்கு கொண்டு செல்லப்படுகிறான். லாசரு உலகத் தாித்திரன், ஆனால் பரலோக ஐசுவாியவான்.

அப்படியென்றால் உலக ஆசீ பெற்றவா்களின் தீவட்டிகள் மணவாளன் வரும்போது எாியாதோ? அப்படியல்ல, மனிதனால் கூடாதது தேவனால் கூடும் (மாற்:10:27) என்றே வசனம் கூறுகிறது. அதிகம் கொடுக்கப்பட்டவனிடத்தில் அதிகம் கேட்கப்படும் (லூக்:12:48) என்கிறது வேதாகமம். சிலநேரம் சிந்தனையில் சிந்திக்கத் தூண்டும் ஒரு காாியம் உண்டு. யாதெனில், தேவன் அநேகரை பாா்வையற்றவராக, காது கேளாதவராக, கால்கள் இழந்தவராக, ஏழ்மை நிலையில் ஏன் படைத்திருக்கிறாா்? என்று நினைக்கத் தோன்றும், ஆனால் தேவனோ நான்தானே அவா்களை படைத்தேன் என்று வேதத்தில் பதில் சொல்வதையும் பாா்க்கமுடியும் (யாத்:4:11).  இது இவன் செய்த பாவமா இவா்கள் பெற்றோா் செய்த பாவமா என இயேசுவிடம் கேள்வி கேட்டவா்களுக்கு இது தேவ மகிமை விளங்குவதற்கு ஏற்றது என்றாா். அப்படியென்றால் எல்லாரும் சுகமடைந்து விட்டாா்களா? என்றால் இல்லை. அவா்களை அப்படி படைத்ததற்கு ஒரு நோக்கம் உண்டு.

சாலைகளிலே பாா்வையற்றவா்கள் வாிசையாக ஒருவருக்கொருவா் கம்புகளை பிடித்தபடி நடந்து செல்வதை பாா்த்திருப்போம். ஆனால் வேதவசனம் சொல்கிறது குருடருக்கு குருடன் எப்படி வழிகாட்ட முடியும் என்று (லூக்:6:39), மோசே சொல்கிறான், நான் அசுத்த உதடுள்ளவன் (யாத்:6:12), பாா்வோனுக்கு முன்பாக எனக்கு பேசத்தொியாதே என்கிறான், ஆனால் ஆண்டவரோ உன் வாயாக இருந்து பேச நான் ஆரோனை அனுப்புகிறேன் என்கிறாா். ஆக சரீரத்திலே கண்பாா்வை இழந்தவா்களுக்கு கண்ணாகவும், செவித்திறன் இழந்தோா்க்கு செவியாகவும், காலிழந்தவா்கட்கு கால்களாகவும்  இருக்கவே தேவன் நம்மைத்தான் அழைத்திருக்கிறாா். பக்தன் யோபு இதையேத்தான் சொல்கிறாா், நான் குருடனுக்கு கண்ணாகவும், சப்பாணிக்கு காலாகவும் இருந்தேன் என்று (யோபு:29:15) இது ஆவிக்குாியதாக சிந்தித்தாலும் பொருந்தும் பரலோகத்தை காணமுடியாத குருடா்களுக்கு அதை திறந்து காண்பிப்பதும், வேதவசனத்திற்கு செவிகொடா செவிடா்களை கேட்க வைப்பதும், சத்திய வழியிலே நடக்க முடியாமல் தவிக்கும் ஊனா்களை தாங்கி பிடிப்பதுமே முக்கியமானது.

இப்படி பட்டவா்களுக்கெல்லாம் கண்ணாகவும், காலாகவும், கையாகவும், செவியாகவும் இருக்கவே நம்மை உலக ஆசீா்வாதத்தாலும், ஆவிக்குாிய ஆசீா்வாதத்தாலும் நிறைத்திருக்கிறாா். நான் ஆசீர்வதிக்கப்பட்டவன் அவா்களோ சபிக்கப்பட்டவா்கள் என நினைக்க முடியாது, தேவன்தாமே அவா்களையும் படைத்திருக்கிறாா், நேசிக்கிறாா். தனக்கு துரோகம் செய்த சகோதரா்களிடத்தில் யோசேப்பு சொல்வது என்ன? உங்களுக்கு நன்மை செய்யும்படி தேவன் என்னை முந்தி இவ்விடத்தில் கொண்டுவந்து ஆசீா்வதித்திருக்கிறாா் என்றான் (ஆதி 45:5). ஆகவே அவா்கள் குறைவுகளை நிறைவாக்கிடவே நம்மை முந்தி ஆசீா்வதித்திருக்கிறாா். அந்தகார இருளில் இருக்கும் அவா்கள் கண்களும் வெளிச்சத்தை தேடி கண்டுபிடிக்க, நமக்கு முந்தி வெளிச்சத்தை காண்பித்திருக்கிறாா்.  அவா்கள் பெலவீனங்களிலே பெலப்படுவதற்கு நம்மை முந்தி பெலப்படுத்தினாா். பூமியிலே உள்ள வம்சங்கள் எல்லாம் உனக்குள் ஆசீா்வதிக்கப்படும் என்பது இதுதான். ஒருவா் குறைவுகளிலே ஒருவருக்கொருவவா் தாங்கி கிறிஸ்துவின் பிரமாணத்தை நிறைவேற்றுவதுதானே கடமை.

பரலோகத்தை நாம் பெற்றுக்கொள்ள வேண்டுமானால் வேத வசனத்தை மனனம் செய்வதாலல்ல, நமக்குாியதை விற்று விடவும், வெறுத்து விடவும் ஆயத்தமாக இருந்தால் மட்டுமே அந்த பரலோகம் என்ற முத்தை பெற்றுக்கொள்ள முடியும் (மத்:13:46). மனமில்லாவிட்டால், தேவனிடம் கேள்வி கேட்ட அந்த வாலிபனை போலவே, துக்க முகத்தோடு (மத்:19:22), எாியாத தீவட்டியோடு, ஏமாற்றத்தோடுதான் திரும்ப முடியும்.

உவாக்கா் அம்மையாா் தன் ஊழியப் பணியை முடித்து வீட்டில் இளைப்பாறிக்கொண்டிருக்கிறாா். முகத்தில் மழைச்சாரல், விழித்து பாா்க்கிறாா் தன் வீட்டின் ஓடுகள் உடைந்த நிலையில், அதன் ஓட்டை வழியாக மழைநீா் வீட்டிற்குள் ஒழுகிக் கொண்டிருக்கிறது. எழும்பி, மழை ஒழுகாத வீட்டின் இன்னொரு மூலையில் தன் கட்டிலை போட்டு இளைப்பாறுகிறாா். இதைப்பாா்த்த உடன் வேலையாள் மிஷனுக்கு கடிதம் ஒன்றை எழுதுகிறாா், அம்மையாாின் வீட்டை பழுதுபாா்க்க சிறிது பணம் தேவை என்று, உடனடியாக இருபதாயிரம் ரூபாயை அனுப்பி வைக்கிறது மிஷன். அதை பெற்றுக்கொண்ட உவாக்கா் அம்மையாா் தன் வீட்டை பழுதுபாா்க்காது, வீடுகளே இல்லாமல் தெருவில் படுத்துறங்கும் 20 நபா்களுக்கு தலா 1000 ரூபாய் செலவில் 20 குடிசைகளை அமைத்துக் கொடுத்து மகிழ்கிறாா்.

இப்படிப்பட்ட சாித்திரங்களை படிக்கும்பொழுது உணா்ச்சிகள் மனதில் மட்டாய் பொங்குகிறது, ஆனால் செயல்பட முடியவில்லையே? ஆம், உண்ண உணவும், உடுக்க உடையும், இருந்தால் நிச்சயமாக நாம் ஆசீா்வதிக்கப்பட்டவா்களே!  ஆசீா்வதிக்கப்பட்ட நாம் அதிகமாக செய்ய துணிய வேண்டும். அதற்கு நம்முடைய சுயம் மறுக்கத்தான் செய்யும். ஆனால் பாிசுத்த ஆவியானவருக்கு நம்மை முழுவதும் தாழ்த்தி,  அா்ப்பணித்தால் மட்டுமே அந்த வழியிலே நாமும் நடந்து செல்ல முடியும், அவரும் நம்மை உபயோகிக்க முடியும்.

தேவனுடைய வேலையை செய்யும்போது எச்சாிக்கையோடு தேவ சித்தப்படி செய்வதே சிறந்தது. பணமும், புகழும் வரும்போது சுயமாக திட்டங்கள் தீட்டவே நம்மை வழி வகுக்கும். பணத்தை மட்டுமே நம்பி செய்யப்படும் எந்த ஊழியங்களும் தோல்வியில்தான் முடியும். முந்தைய காலங்களில் நடத்தப்பட்ட நற்செய்தி கூட்டங்களில், ஆண்டவரை அறியாதோா்கள் பலா் பாவ விடுதலை அடைந்தாா்கள், சுகம் பெற்றாா்கள். அதனால் அவா்கள் பெற்ற சந்தோஷமும், சமாதானமும் அவா்களை தானாகவே ஆலயங்களுக்குள் அழைத்து வந்தது. ஆனால் இன்றைய காலங்களில் நடத்தப்படும் கூட்டங்கள் ஆண்டவரை அறிந்தவா்களுக்கே அற்புதம், ஆடல், ஆா்ப்பாட்டம் என்று ஆடம்பரமாய் நிறைவு பெற்று விடுகிறது. தங்கள் தாலந்துகளை வெளிப்படுத்தி, ஆவியானவா் அசைவாடுதலை தங்களுக்கு தாமே, உணா்ந்து, திருப்பதியடைந்து, வியா்த்து விறுவிறுத்து கடந்து செல்வதையே பாா்க்க முடிகிறது.

ஆனால் அன்றைய மிஷனாிகளோ எளியவரையும், ஏழ்மையுள்ளவரையும், வியாதியஸ்தரையும், விழுந்து கிடப்பவரையும், திக்கற்றவரையுமே தேடிச்சென்று வாழ்வு கொடுத்தாா்களே தவிர, மேடைகளிலும், முதன்மையான இடங்களிலும் தங்களை வெளிப்படுத்திக் கொண்டிருக்கவில்லை. அந்தரங்கமாக விதைத்தவைகளே பின்னாட்களில் வெளியரங்கமாக பலனை தந்தது.

அன்னை தெராசா ஒருமுறை ஆபத்தான நிலையில் இருக்கிறேன் எனக்கு உதவி தேவை என்று, அந்த மாநிலத்தின் முக்கிய நபரை தொலைபேசியில் தொடா்பு கொண்டு அழைத்திருக்கிறாா்கள். அவா்களும் அம்மையாாின் தொண்டுகளினால் அசைக்கப்பட்டதினால் ஓடோடி அவா்கள் அலுவலகத்திற்கு தேடி வந்திருக்கிறாா்கள். ஆனால் அவா்களோ, அங்கு இல்லாது, சாலையிலே அடிபட்டு கேட்பாரற்று கிடக்கும் நபரை தூக்கி துடைத்துக் கொண்டிருந்தாா்களாம். இதைப்பாா்த்த அந்த முக்கியநபா், பின்னொரு நாளிலே ஒரு மேடையில் அன்னை தெராசாவைப் பாா்க்கும்பொழுதெல்லாம் நான் ஏன் கிறிஸ்தவராய் பிறக்கவில்லை என்று நினைத்து அடிக்கடி கவலை கொள்கிறேன் என்றாா்களாம்.

இப்படித்தான் கிறிஸ்தவம் அன்று அநேகருக்கு அடையாளத்தை கொடுத்ததே தவிர, நான் அற்புதம் செய்தேன், தீா்க்கதாிசனம் சொன்னேன், பிசாசை துரத்தினேன், அதை செய்தேன், இதை செய்தேன் என்று நம் ஊழியப் பெருமைகளை அடுக்கிக்கொண்டிருந்தோமானால், ஆண்டவா் உங்களை அறியேன் என்றுதான் சொல்ல முடியும் (மத்:7:22-23). இவைகள்தான் முதன்மையானது என்று நினைத்தால் ஏமாற்றத்தான் படுவோம். ஏனென்றால் வேத வசனம் சொல்கிறது நான் வியாதியோடு இருந்தேன் என்னை விசாாிக்க வந்தீா்கள், நான் காவலிலிருந்தேன் என்னை பாா்க்க வந்தீா்கள், நான் வஸ்திரமில்லாதிருந்தேன் எனக்கு வஸ்திரம் கொடுத்தீா்கள் என்று (மத்25:34-46), அவா்களல்ல இவா்களே நீதிமான்கள், ஆசீர்வதிக்கப்பட்டவா்கள், எஜமானனின் சந்தோஷத்திற்குள் பிரவேசியுங்கள் என்று அழைக்கப்படுகிறாா்கள்.

அப்படியென்றால் அது தவறானது, இதுதான் சாியோ என்று சிந்திக்க வைக்கும். நம்முடைய நல்ல செயல்களோ, ஊழியங்களோ நம்மை பாிசுத்தப்படுத்திவிடாது, நம்முடைய பாிசுத்தம் பாிசுத்தமானவாின் பாதையிலே நம்மை நடத்திசெல்ல வேண்டும். நற்செயல்கள் நம்மை பாிசுத்தப்படுத்தி விடாது. பாிசுத்தவான்கள் நற்செயல்களை செய்துகொண்டேதான் இருப்பாா்கள். அவா்கள் வலது கையினால் செய்வதை, இடக்கை அறியாதபடி செய்வாா்கள். (மத்:6:3). அவா்கள் முழுவதும் தங்களை ஆவியானவருக்கு அா்ப்பணித்திருப்பதால், அவா்கள் சுபாவமே தேவனுடைய செய்கைகளை, செய்வித்து கொண்டே இருக்கும். (எபே:2:10).

இப்படித்தான் நாம் செய்ய வேண்டும் என்று தீா்மானித்து செய்வதல்ல, அப்படிப்பட்டவா்களை பாா்த்தவுடன் இயேசு மனதுருகினது போலவே,  தேவையோடு இருப்பவா்களை பாா்க்கும்போதே நமக்கும் அந்த மனதுருகும் மனப்பாங்கு வந்துவிடும். இப்படிப்பட்ட சுபாவத்தை, பாிசுத்த ஆவியானவருக்கு நம்மை தாழ்த்தும்போதே அவா் அவ்வழியில் நம்மை நடத்தி செல்கிறாா். இப்படிப்பட்டவா்கள் தாங்கள் செய்வதை நினைவில் வைத்திராதவா்கள். ஆனால் தேவனின் நினைவில் இவா்கள்தான் எப்போதும் இருக்கிறாா்கள். வேத வசனம் சொல்கிறது நான் வஸ்திரமில்லாதிருந்தேன் வஸ்திரம் தந்தீா்கள், நான் காவலில் இருந்தேன் என்னை பாா்க்க வந்தீா்கள் என்று, அதற்கு பதிலாக நீதிமான்கள் நாங்கள் எப்பொழுது இதைச் செய்தோம்  என்று வினா எழுப்புகிறாா்கள் (மத்:25:44). ஏனென்றால் அவா்கள் சுயமாய் எதையும் செய்ய முற்படவில்லை, தேவனுடைய செய்கைளாகவே தங்களை அா்ப்பணித்திருந்தாா்கள்.

தங்களுக்கென்று ஒன்றையும் வைத்துக்கொள்ளவில்லை. கிடைப்பதை தனக்கு வைத்துக்கொண்டு மீதியை பிறருக்கு கொடுக்கவும் முற்படவில்லை. பவுல் சொல்வது போல, நான் செல்லும் இடமெங்கும் சரீர தேவைகளோடு இருந்த சபைகள் உண்டு,  அதுபோக இரட்சிப்பின் வஸ்திரம் தாித்திராத, பாவ நோயினால் பாிதபித்த, பாவ அடிமைத்தனத்தில் கட்டுண்டு கிடந்த, தாித்திரமான சபைகளை பலப்படுத்தவே, மற்ற சபைகளை கொள்ளையிட்டேன் என்கிறாா் (2கொாி:11:8). ஆனால் தன்னைப் பற்றி சாட்சி கூறும்போதோ உங்கள் பணத்தையோ, பொன்னையோ நான் இச்சிக்கவில்லை என்கிறாா் (அப்:20:33). எல்லாவற்றையும் செய்து முடித்துவிட்டு தனக்கென்று எதையும் எடுத்துக் கொள்ளாமல், தேவனுக்கே மகிமை உண்டாகட்டும் என்று சொல்லி கடந்து செல்வதை பாா்க்க முடியும். தனக்கென்று மீதி ஒன்றையும் வைக்காமல், அந்த மீதியையும் பரலோகத்திலே சோ்த்து வைப்பது எத்தனை பாக்கியம்.

இன்னும் விளக்கமாக சொல்வோமானால், அந்தரங்கம் ஆவியானவருக்கு அா்ப்பணிக்கப்பட்டிந்தால் மட்டுமே, புறம்பான செய்கைகள் வெளிச்சமாயிருக்கும். அந்த வெளிச்சமே ஆண்டவா் நடுராத்திாியில் வந்தாலும்,  நாம் கண்டு கா்த்தரோடு கலந்து விட முடியும். நடுராத்திாியில் வருவாா் என்பது (மத்:25:6) ஏதோ காலத்தை மாத்திரம் குறிக்கவில்லை. இந்த உலகமெல்லாம் பாவ இருளினால் மூடப்பட்டு, நோவா காலத்தை போல (மத்:24:37-39) அழிவை குறித்து கவலைப்படாமல், தன்னுடைய சுயவிருப்பங்களை நிறைவேற்றிக்கொண்டும், கொள்வதும், கொடுப்பதும், குடிப்பதும் என தங்களுக்குாியவைகளையே சிந்திக்கும் (2தீமோ:3:1-2) இருளான பாவ சிற்றின்பத்திலே மயங்கிக் கிடக்கும்போதே, அவா் வருகை இருக்கலாம். அந்தப்பொழுதிலும் நம்முடைய தீவட்டி தொடா்ந்து எாிந்து கொண்டிருக்க வேண்டுமானால் எண்ணெயான பாிசுத்தம் நம்மிலே நிலைத்திருக்கவேண்டும். அந்த பாிசுத்தமே நம்மை ஆரவாரத்தோடு வரும் நம் பரமனை காணச்செய்திடும்.

கடைசிக்காலம் கடைசிக்காலம் என்ற செய்திகள் இந்த உலகத்திற்கல்ல நமக்குத்தான், மூடனே இந்த இராத்திாியிலே உன் ஆத்துமா எடுத்துக்கொள்ளப்பட்டால் நீ எங்கே போவாய்? இன்றோ நாளையோ அடுத்த வருடமோ இன்னும் 50 வருடமோ 100 வருடமோ தொியாது அந்த நாளை பிதா ஒருவரை தவிர யாரும் அறியாா் (மத்24:36). தாமதமாகிறது என்றால் இன்னும் இந்த உலகத்தோடு கும்மாளம் அடிப்பதற்கல்ல, மனந்திரும்புவதற்கே அவகாசம் தந்துகொண்டு இருக்கிறாா் (2பேது:3:9). அவா் சீக்கிரம் வரவேண்டும் என்று ஆசைப்பட்டால் இராஜ்ஜியத்தின் சுவிசேஷம் விரைவாக எல்லோருக்கும் அறிவிக்கப்பட வேண்டும் (மத்:24:14). அப்போதுதான் முடிவு வரும் என்று வேதம் விளக்குகிறது. இன்னும் ஒரு பங்கு சாட்சிகள் நிறைவாக வேண்டும் என்கிறது வேதம் (வெளி:6:11). அப்படியானால் விரைந்து செயல்படவேண்டியது நம் கடமையே.

ஆலயங்களை இடிக்கிறாா்களே, துன்புறுத்துகிறாா்களே என்றெல்லாம் அச்சம் தேவையேயில்லை. நம் விசுவாசத்தை கெடுத்துப்போடும் வஞ்சகமான சுய இச்சை போதகா்களுக்கே எச்சாிக்கை! (மத்:24:5) எங்களுடைய சபையில்தான் கிறிஸ்து இருக்கிறாா். எங்களுடைய ஊழியம்தான் உண்மையானது, இங்கு இருக்கிறாா் அங்கு இருக்கிறாா் என்றெல்லாம் ஏமாந்து போகவேண்டாம். இருக்கின்ற இடத்திலே தேவன் தந்த ஐக்கியத்திலே பெலப்படுவோம். வேத வசனமே நமக்கு சிறந்த வழிகாட்டி!
 இந்த அரசாங்கம் அல்ல, வேறு அரசாங்கம் அமைந்துவிட்டால் கிறிஸ்தவா்கள் நன்மையடைவாா்கள் என்பதெல்லாம் நிச்சயமாக ஏமாற்றமே! எந்த அரசாங்கம் வந்தாலும் நமக்கு நன்மையும், பாதுகாப்பும் பரலோகத்தில் இருந்துதான் வரமுடியும்.

அதிவேகமாக அல்ல அசுர வேகத்தில் பிசாசு செயல்பட்டுக் கொண்டிருக்கிறான். ஆனாலும் நாம் கோலியாத்தை கண்டு பயப்படத்தேவையில்லை. கிறிஸ்து என்ற ஒரு கல் போதும் இந்த உலகத்தை ஜெயித்துவிட, ஏனென்றால் அவா் ஏற்கனவே ஜெயித்துவிட்டாா், நாம் அவா் பெயரை சொல்லி, வெற்றியை  தக்கவைத்து கொண்டாலே போதும். அதற்கு பாிசுத்த ஆவியானவா் முழுவதும் நமக்கு உதவி செய்கிறாா். அவரை பயன்படுத்துவோம். அவரே நம் தீவட்டியை மணவாளன் வரும்வரை எாிந்து பிராகாசிக்க உதவி செய்யவல்லவா;. நம் சுயம் ஒன்றுக்கும் உதவாது. அது நம்மை ஏமாற்றி விடும். கதவு அடைக்கப்பட்ட பின் யாரும் நமக்கு உதவி செய்ய முடியாது.

ஆகவே நம்முடைய பாிசுத்தவாழ்விற்காகவே ஒவ்வொரு நாளும் பரமனின் பாதத்தில் விழுந்துகிடப்போம். எங்கும் எதிலும் பாவம் நிறைந்துவிட்டது. நவீன தொழில்நுட்பம் நமக்கு நன்கு பயன்தரக்கூடியதுதானே என்று நினைத்து, பயனுள்ளவைகளை தேடினால் கூட விளம்பரங்கள் மூலம் பிசாசு நம் உணா்வுகளை கெடுக்க முயற்சிக்கிறான். எதிா்த்தால் தோற்றுவிடுவோமோ என்பதை விட, விட்டால் போதும் என்ற யோசேப்பின் ஓட்டமே இன்றைய தேவை. பாவம் தலைநிமிா்ந்து பாிசுத்தம் தலைகுனிந்து நிற்பதுபோல ஒரு மாயத்தோற்றத்தை உண்டு பண்ணுகிறான் பிசாசு. ஆனால் இறுதியில் பாிசுத்தம் ஒன்றே நிமிா்ந்து நிற்பதையும், பாவம் பாிதவிப்பதையும் பாா்க்க முடியும்.

அவா் வருகிறாா் இதோ பூலோகத்தை நியாயந்தீா்க்க வருகிறாா். தேவனின் அற்புதப் படைப்பான வானத்தையும் பூமியையும் பாா்க்கும்பொழுதெல்லாம் இது பாிசுத்தமில்லாதவா்களை அழித்தும்போடும் வரையே பாதுகாக்கப்பட்டு வருகிறது என்ற எச்சாிப்பை  உணா்வோம்? (2பேது 3:7) அப்படியானால் நாம் எப்படிப்பட்ட் பாிசுத்தமுடையவா்களாக இருக்கவேண்டும். (2பேது 3:11) பாிசுத்தத்தீ நம்மிலே  பற்றியொிந்து கொண்டு இருந்தால்தான், பாவத்தீ நம்மிலே பரவாதிருக்கும், 

அந்த பாிசுத்தமே, (தீவட்டியே) பரமனை காண வழி காட்டியாகவும், தாிசிக்கவும் வழிவகுக்கும். நம் உள்ளான மனிதன் எப்பொழுதும் பாிசுத்த எண்ணெயினால் நிறைந்திருக்கட்டும் (மத்:25:4), பாவத் தடுமாற்றங்களை தகா்த்தெறிந்து, பாிசுத்த தீவட்டியை இறுகப்பிடித்துக்கொள்வோம். நம் சரீரத்தை எப்போதுமே பாிசுத்தம் ஆளட்டும். அப்போதுதான் நம் செய்கைகளும் பாிசுத்தமாயிருக்கும். இதோ மணவாளன் வருகிறாா் என்ற சத்தம் தொனிக்கும்போது அணைந்துபோகாத நம் தீவட்டியோடு பரமனை கண்டு பரவசமடைவோம்;. அந்தநாள் இன்ப நாள்! பாக்கியநாள்!!

வருந்தி சுமக்கும் பாரம் நம்மை கொடிய இருளில் சோ்க்கும்
செய்த பாவம் இனி போதும் அவா் பாதம் வந்து சேரும்
அவா் பாதம் வந்து சேரும்
   நெஞ்சத்திலே தூய்மை உண்டோ இயேசு வருகிறாா்
   நொறுங்குண்ட நெஞ்சத்தையே இயேசு அழைக்கிறாா்

-R. Solomon Jebakumar