வேலியில் சிக்கிய ஆடு

மேய்ப்பன், தன் மந்தையில் உள்ள ஆடுகளுக்கு பாதுகாப்பான வேலியை அமைத்து, தேவையான நேரத்தில் உணவு கொடுத்து, அதை பாராமாித்து வந்தாலும், சில ஆடுகளுக்கு வேலிக்கு வெளியே பகட்டாய் தெரியும் புற்களின் மீதும், வெளியே மேய்ந்து திரியும் சில ஆடுகள் மீதுமே, தன் கண்களை ஒருவித ஏக்கத்தோடு அலைபாய விட்டுக்கொண்டிருக்கும். மேய்ப்பன் கவனியாத நேரத்தில் வேலியைத் தாண்டி குதித்து எப்படியாவது தன் விருப்ப வேட்கையை நிறைவேற்றிவிடவேண்டும் என சமயம் பார்த்துக் கொண்டிருக்கும் இந்த ஆடுகள். 

இன்றைய சிறு பிள்ளைகளோ, நங்கையரோ, வாலிபரோ, பொியவா்களோ இதற்கு விதிவிலக்கல்லவே, தேவையான அனைத்து வசதிகளும் வீட்டில் இருந்தாலும், மற்றவா் உடுத்தும் உடையிலும், மற்றவா் உண்ணும் உணவிலும், மற்றவா் அணியும் அணிகலன்களிலும், மற்றவா் கட்டும் வீட்டிலும், மற்றவா் வாங்கும் வாகனத்திலும், மற்றவா் செய்யும் தொழிலிலும், மற்றவருக்கு கிடைத்த வேலையிலுமே கண்கள் அலைபாய்ந்து திரியும், இன்னும் சொல்லப்போனால் கிடைக்கப்பெற்ற துணைவரை, பிள்ளைகளை விட்டு அடுத்தவா் துணைவரிலும், பிள்ளைகளிலுமே பார்வைகள் பரவித் திரியும். இறைவன் தந்தவைகளில் திருப்தியடையாமல், காணும் கவா்ச்சிகளிலேயே கண்களை திரிய விட்டு, ஒருவித ஏக்கத்தோடு, மற்றவா்களைப்போல வாழ்ந்துவிடவே சமயம் பா்த்துக்கொண்டிருப்போம். காண்கிறதினால் கண்களும் திருப்தியடைவதில்லை (பிர:1:8) இந்த உலகமும் நமக்கு திருப்தியை தரப்போவதேயில்லை. (நீதி:27:20)

ஆனால் சில ஆடுகளுக்கோ, வேலிக்கு வெளியே சுதந்திரமாக மேய்ந்து திரியும் ஆடுகளைப்போலவே நாமும் ஏன் ஜாலியாக வாழக்கூடாது, இப்படி ஒரு கூண்டுப்பறவைப்போல நாம் அடைபட்டுக்கிடக்க வேண்டியதன் அவசியமென்ன? என் வாழ்க்கை, என் சுதந்திரம், ‘துணிந்தவனுக்கு துக்கமில்லை’ என்று சொல்லி நெஞ்சிலே ஒரு முரட்டு தைரியத்தை வரவழைத்து, மேய்ப்பன் கவனியாத நேரத்தில் வேலியை தாண்டி வெளியே குதித்து ஓடிவிடும். வேலியைத் தாண்டியவுடன்தான் அந்த ஆட்டுக்கு எத்தனை சந்தோஷம்! துள்ளிக்குதிக்கும், ஓடியாடும், தன் இஷ்டப்பட்ட இடத்திற்கெல்லாம் அலைந்து திரிந்து மேய்ந்து கொண்டே செல்லும். புதிய நண்பா்கள், புதிய பரந்த மேய்ச்சல், இஷ்டம் போல வாழ்க்கை, இனி யாரும் எந்த கேள்வியும் கேட்க முடியாது. வேலிக்குள்ளேயே வாழும் ஆடுகளை விட, அதிக தீவனம், கொழுமை, பெருமை, பந்தா (சங்:73:6,7) யாருக்கும் இனி அடங்க வேண்டியதேயில்லை. உண்மைதான்! ஆனால் பாதுகாப்பில்லையே. துஷ்ட மிருகங்களின் கண்களில் படாதவரை போய்க்கொண்டே இருக்கலாம். சடிதியில் நாசமடைவோம் (சங்:73:19) என்பதை மறந்தே இந்த ஆடுகள் சுற்றிக்கொண்டிருக்கிறது. 

நமது பெற்றோர்கூட நம்மை சினிமா பார்க்காதே, சீரியல் பார்க்காதே, தெருவில் போவோர் வருவோரை வாய்பாராதே, வேதத்தை படி, ஜெபம் பண்ணு, நிமிர்ந்து உட்கார், தலையை விரித்துபோடாதே, காலை மடக்கி உட்கார் என்றெல்லாம் நம்மை கண்டிப்போடு கவனித்த காலங்கள் உண்டு. இப்படி அடங்கியிருந்த காலங்களில் கூட நண்பா்களிடம் நைசாக சினிமா கதை கேட்டதும், தெருவில் போவோரை விசாரியாமலும் இருந்ததில்லை. ஆனாலும் நம் பெற்றோரின் பாதுகாப்பிலே, தேவ கிருபையிலே வாழ்ந்தோம் என்பதே உண்மை. 

இன்றோ பெரும்பாலான கிறிஸ்தவா்களுக்கு வேலியை தாண்டி ஓடுவதிலேயே அலாதி பிரியம். உலகத்தாருக்கு நாங்கள் ஒன்றும் சளைத்தவா்கள் இல்லை என்று அவா்களையும் தாண்டி வேகமாக ஓடுபவா்களே பலா். சினிமாக்களின் கவா்ச்சியே அநேகரை இன்று உலகத்தோடு வேகமாக ஓட வைக்கிறது. சினிமா நடிகா், நடிகைகளை விட நாங்கள் என்ன அழகில் குறைந்தவா்களா? அவா்களை விட நோ்த்தியாக சாயங்களை பூசிக்கொள்வோம், சிகையை அலங்காிப்போம், மினுக்கான உடைகளை உடுத்துவோம், ஊர் சுற்றுவோம், புதிய பாவணைகளை கையாளுவோம், எப்படியாவது பணம் சம்பாதித்து ஆடம்பரங்களையும், ஆஸ்திகளையும், பெருக்கிக்கொண்டு, தங்கள் சுய இச்சைகளுக்கேற்ற போதகா்களையும்  சோ்த்துக்கொண்ட அவல நிலைக்கே இன்றைய அநேக கிறிஸ்தவா்கள் தள்ளப்பட்டு விட்டார்கள் (2 தீமோ:4:3).  

சுயத்தை வெறுக்க வேண்டும், சிலுவை சுமக்க வேண்டும் (மத்:16:24), உலக ஆசை இச்சைகளை சிலுவையிலே அறையவேண்டும் (கலா:5:24), உண்மையே பேச வேண்டும் (எபே:4:25), நோ்மையான சம்பாத்தியம் வேண்டும், எளிமையோடு வாழவேண்டும் (மத்:5:3) என்பதெல்லாம் இவா்களுக்கு பழைய கிறிஸ்தவமாகவே தோன்றுகிறது. இந்நாட்களில் இயேசுவை ஏதோ சினிமா கதாநாயகா் போலவும், உள்ளத்தை கொள்ளை கொண்ட காதலன் போலவும், சூப்பா் மேன், ஸ்பைடா் மேன் ரேஞ்சிற்கு ஏதோ சினிமாத்தனமான கற்பனை உலகில் மிதந்துகொண்டு, அதற்கேற்ற மெட்டுகளையும் உருவாக்கி, பாடல்களையும் எழுதி ஆடிக்கொண்டிருக்கிறார்கள்.  ஆனால் இவா்களெல்லாருமே பரம மேய்ப்பனின் கண்காணிப்பில் இல்லாமல், வேலியை தாண்டி, தன் இஷ்டத்திற்கு வாழ்ந்து கொண்டிருக்கும் ஆடுகள் என்பதை அறியாமல் இருக்கிறார்களோ என்னவோ தொியவில்லை. 

ஏனென்றால் இன்று வேலிக்கு வெளியே, ஆடுகளை பட்சிக்கும் அநேக கள்ள ஓநாய்கள் கிறிஸ்துவின் பெயராலே கவா்ச்சிகரமான ஆராதனைகளை நடத்திக் கொண்டிருப்பதால் அதில் மயங்கிவிட்டார்கள் போலும். ஆம் இந்த கள்ள ஓநாய்களினாலே ஒருநாள் சடிதியில் நாசமடைவோம் என்பதையும் மறந்துவிட்டவா்கள். ‘துணிந்தவனுக்கு துக்கமில்லை’ என்பது உண்மைதான். ஆனால் பரிசுத்தமாக வாழத் துணிந்தவனே, முடிவில் துக்கமில்லாத, துயரமில்லாத, அலறிலில்லாத, முடிவில்லாத வாழ்வை பெறுகிறான். பாவம் செய்ய துணிந்தவனுக்கு, சாகும்வரை துன்பமே இல்லாத வாழ்வு போல இருக்கலாம் (சங்:73:4) ஆனால் முடிவு, பரிதபிக்கும் துயரங்களும், துக்கங்களும், அலறித்துடிக்கும் நரகம்தான் (சங்:73: 19) என்பதையே நினைவில் வைப்போம். 

இப்படி வேலியை தாண்டிய ஆடுகளைக் குறித்த கவலை, கரிசனை நம் மேய்ப்பனுக்கும் உண்டு. அவா் தினம் தினம் தேடித்திரிகிறார் என்பதும் உண்மையே. வேலியைத் தாண்டிவிட்டதால் அதை போக்காடாக விட்டுவிடுவதில்லை நம் தேவன். அது ஓநாயிடம் சிக்கி சீரழிந்து விடக்கூடாது என்பதற்காகவே வேகமாக தேடி வருகிறார். அழைப்பின் சத்தத்தை அதிகாிக்கிறார், கூக்கிரலிடுகிறார். ஆனாலும் வேஷமிட்ட கள்ள ஓநாய்களின் ஆரவாரத்தில் ஆண்டவாின் சத்தம் கேட்கவில்லை போலும். சத்தம் கேட்கக்கூடாத தூரத்திற்கு சென்று விட்டோமோ? அல்லது அவாிடம் மாட்டிக்கொள்ளக்கூடாது என்பதற்காக நழுவி நழுவி ஓடுகிறோமா? கண்மண் தொியாமல் ஓடி ஏதாவது முள்ளுகளுக்குள் மாட்டி, சிக்கிக்கொண்டால் பிழைத்துக்கொள்ளலாம். சிக்காவிட்டால்தான் நமக்கு அதிக சிக்கல். 

சிலா் சோதனையான முட்புதரில் மாட்டிக்கொண்ட பிறகும், வலியை தாங்கிக்கொண்டு, அதினால் வரும் வேதனைகளை சகித்துக்கொண்டு, வருந்தி அழைத்தால் வருவாா் மேய்ப்பன் என்று அறிந்திருந்தும், தங்களைத்தாங்களே அழித்து அமைதியாகிவிட்டவா்கள் அநேகா். பாவத்தை பாலைப்போல பருகிவிட்டு, இஷ்டம்போல வாழ்ந்து விட்டு, கண்போன போக்கிலும், மனம் போன போக்கிலும் போய்விட்டு இறுதியில் வாழ முடியாமல் தவித்து, தற்கொலைக்கு சென்றோரும் எண்ணிலடங்கா. சாி ஏதோ ஒரு கவா்ச்சியில் கவரப்பட்டோம், மேய்ப்பனின் அன்பை அசட்டை செய்தோம். ஆனால் நிச்சயம் என் தகப்பன் என்னை தேடி வருவாா், என்னை காப்பாற்றுவாா் என்ற நம்பிக்கையோடு, வெட்கப்படாமல் அழைத்தால், வந்து நம்மை காப்பாற்றி, காயங்களை ஆற்றி, தோளிலே ஏந்தி, சுமந்து திரும்பவும் தன் வேலிக்குள் வைத்து பாதுகாப்பதும், பராமாிப்பதும் நிச்சயமே.

ஆனால் சில ஆடுகள் வேலியை தாண்ட முற்பட்டு, வேலியிலேயே சிக்கித்தவிப்பதை பார்க்க முடியும். இவைகள் வெளியேயும் போக முடியாமல் உள்ளேயும் வர முடியாமல் ஊசலாடி கொண்டிருப்பவைகளும் உண்டு. சிலருக்கு அப்படித்தான், ஏன் இந்த குடும்பத்தில் பிறந்தோம், ஏன் இவருக்கு வாழ்க்கைப்பட்டோம், ஏன் இந்த கல்லூரியில் வந்து படித்தோம், ஏன் இந்த வேலையில் சோ்ந்தோம், ஏன் இந்த ஊருக்கு வந்தோம், ஏன் கிறிஸ்தவராய் பிறந்தோம், ஏன் வசனங்களை கற்றோம், என்றெல்லாம் சலித்துகொள்பவா்கள் ஏராளம். பாவம் செய்யவும் ஆசை, பாிசுத்தமாக வாழவும் ஆசை. பாவம் செய்யாமலும் இருக்க முடியவில்லை, பரிசுத்தமாக வாழவும் முடியவில்லை. இப்படி இரண்டு நினைவுகளால் குந்தி குந்தி, முடிவெடுக்கவும் முடியாமல் சிக்கித்தவிப்போரே இன்று கிறிஸ்தவத்தில் ஏராளம் ஏராளம். இப்படியே போராடி போராடி சில நேரங்களில் மேய்ப்பனால் கண்டு காப்பாற்றப்படுவதும், மறுபடியும் திரும்ப போய் சிக்கிக் கொள்வதுமாகவே வாழ்ந்தால் என்ன பயன்? 

உலகத்தாருக்கு நடப்பதே நமக்கும் நடக்கிறது என்றால் கிறிஸ்தவனாக வாழ்வதில் ஒரு பயனும் இல்லை. ஆலயப் பண்டிகைகளும், திருமண ஆராதனைகளும், ஆல்பங்களும், அடக்க ஆராதனைகளும், பளிங்கு கல்லறைகளும் அதின் மேல் பெயருக்கு பொறிக்கப்பட்ட மாய்மாலமான சிலுவைகளும், வசனங்களுமே மிச்சம். அக்கல்லறையின் மேல் பொறிக்கப்பட்ட வசனம் நம் ஆத்துமாவை உயிர்பித்ததா? கிறிஸ்துவின் அரவணைப்பிலே வாழ வைத்ததா?  கிறிஸ்துவின் ஒளியிலே நடக்க வைத்ததா? பின்பு எதற்கு அந்த வசனம்? சிக்கிவிட்டோம் என்பதாலா? நாசரேத்தில் அதிகாலை இரண்டரை மணிக்கு தன்னை சுத்திகாித்து, தேவ பந்தியில் சோ்ந்தவா்கள் அன்று கொள்ளை நோயிலிருந்து காக்கப்பட்டார்கள், இடையன்குடியில் சிலுவைக்குப்பின் அணிவகுத்தவா்கள் தேவ அரவணைப்பில் மகிழ்ந்தார்கள். ஆனால் இன்றோ கிறிஸ்துவின் பின்னாலே அணிவகுத்து வர அநேகா் தயாராக இருந்தாலும், கிறிஸ்தவா்களின் பின்னாலே வருவதற்கு ஒருவரும் தயாராக இல்லையே. ஏனென்றால் கிறிஸ்தவா்களே சிக்கித் தவித்துக்கொண்டிருப்பதை பார்த்து உலகத்தார் பரிதாபப்படுகிறார்கள், பாிகசிக்கிறார்கள்.

உன்னதமானவாின் மறைவுக்குள், சா்வ வல்லவாின் நிழலுக்குள் வாழ்வதுதான் கிறிஸ்தவ வாழ்க்கை (சங்:91:1). சுட்டொிக்கும் வனாந்திரத்தில் வழி தெரியாமல் திகைக்கும் பொழுது, பகலில் மேகஸ்தம்பத்தாலும், இரவில் அக்கினி ஸ்தம்பத்தாலும் இஸ்ரவேல் ஜனங்களை தேவன் பாதுகாப்பாக வழிநடத்தவில்லையா? (யாத்:13:21). பாபிலோனின் மாட மாளிகைகள் நம்மை கவா்ந்திழுத்தாலும், எகிப்தின் மெல்லிய ஆடைகளும், புல் பூண்டுகளும் நம்மை  சுண்டி இழுத்தாலும், எல்லாமே வெந்து உருகி, அழிந்து போகும் என்பதுதானே உண்மை (2பேது:3:12). இத்தனை உண்மைகளை நமக்குள் அடக்கி வைத்திருந்தும், வேதப்பிரமாணங்களை கைக்கொள்ளுவதுதான் எனக்கு பிரியம் (சங்:119:23), அதுவே என் கால்களுக்கு தீபம் (சங்:119:105), அதுவே என்னை நீதியின் பாதையில் நடத்தும் (சங்:23:3), அதுவே தேவனோடு ஒன்றாக என்னை சிங்காசனத்தில் உட்காரச்செய்யும் (வெளி:3:21) என்று அறிந்திருந்தும் ஏன் இரண்டு நினைவுகள்! என்னை பின்பற்றுங்கள், நான் இயேசுவை பின்பற்றுகிறேன் (1கொரி:11:1) என்று உரைத்த பவுலின் கூற்றைத்தானே நம் முன்னோர்கள், மிஷனாிகள் கடைபிடித்தனா். அப்படி கடைப்பிடித்ததினால் கிறிஸ்தவ மிஷனாிகள் உலகத்தலைவா்களையே வழி நடத்தும் உன்னத இடத்தை பிடித்திருந்தனா். உலக அரசாட்சிகளுக்கெல்லாம வேத வசனங்களே சட்டங்களாக எழுதப்பட்டும் மேன்மை பெற்றிருந்தது. அப்படி பாதுகாக்கப்பட்ட வேலிக்குள் வாழ்ந்து, கிறிஸ்துவின் ஒளியில் வாழ்ந்ததால்தானே அநேகருடைய அந்தகார இருள் வெளிச்சத்திற்கு வந்தது. அந்த மெய்யான வெளிச்சம் வேலிக்குள் இல்லாத எத்தனையோ வெளி ஆடுகளையும் மந்தையில் சோ்க்க வழி காட்டியதே. ஆனால் இந்த ஒளியை இன்று வெறுத்து, வேலிக்கு வெளியே கள்ள ஓநாய்கள் காட்டும் பகட்டான பளிச் பளிச் பல்புகளின் வெளிச்சத்தில் மயங்கி, மாட்டிக்கொண்டு, வேலியில் சிக்கிய ஆடாக விழிபிதுங்கி நிற்போரே இன்று ஏராளம்! ஏராளம்!

மேய்ப்பன் அமைத்த வேலிக்குள் பாதுகாப்போடு வாழ்ந்தால், நாம்தான் உலகிற்கு ஒளி! துன்மார்க்கா் போடும் வெளிச்சத்தை (நீதி:21:4) கண்டு, பூரித்து வேலியை தாண்ட நினைத்து சிக்கித் தவிப்போமானால், வேலிக்கு வெளியே வழி தொியாமல் அலைந்து திரியும் மற்ற ஆடுகளின் முடிவே....

நீங்கள் வேலியில் சிக்கிய ஆடா?.... 

by

R.Solomon Jebakumar