சண்டைக்கார குடும்பம்

        ‘கூடி வாழ்ந்தால் கோடி நன்மை’ என்று முன்னோர்கள் சொன்னார்கள். ஆம் உண்மைதான், முற்காலத்தில் பண்டிகைகள் என்றால் பெரியவா்கள் முதல் சிறியவா்கள் வரைக்கும் கொண்டாட்டம்தான். பொியவா்கள் கிடாவை அறுப்பதில் மும்முரம் காட்ட, அதைச்சுற்றி பேரப்பிள்ளைகளின் கூட்டம் ஏதாவது எஞ்சிய கறித்துண்டு கிடைத்தால் சுள்ளிகளை பொறுக்கி, தீமூட்டி அதை கரித்துக்கொண்டிருக்க, வாலிபர்கள் வாய்க்கால் சென்று தண்ணீரை வாரி கொண்டுவர, பெண் பிள்ளைகள் அம்மி அரைத்து, அத்தையும், சித்தியும், பொியம்மாவும், பாட்டியும் சுவையாய் சமைக்க, சாப்பிட்டு முடித்துவிட்டால் ஐந்தே நிமிடத்தில் நங்கையா்கள் அந்த இடத்தை மாத்திரமல்ல, பாத்திரங்களை பளபளக்கச் செய்து, பாண்டி விளையாட சென்று விடுவார்கள். பொியவா்களோ பாயை விரித்து, வெத்தலை மென்று பழங்கதைகளையெல்லாம் விடிய விடிய கதைத்துக்கொண்டிருப்பார்கள். கதைக்கு நடுவிலே ஒரு சிறுபிள்ளை அழுதுகொண்டே வரும் அத்தை அடிச்சிட்டாங்க என்று, ஆனால் ஒரு பொிய குரலோ நீ என்னம்மா தப்பு செய்தாய்? போ அத்தையிடம் மன்னிப்பு கேள் என்று சொல்லும். ஆம் இதுதான் குடும்பம். இந்த குடும்பத்தில்தான் எத்தனை இன்பம்!

            ஆனால் இன்றோ ஆன்லைன் ஆர்டா் என்ற பெயாில் அனைத்து இன்பங்களும் குளோஸ், உங்க அம்மாவுக்கும், அக்காவுக்கும், அண்ணனுக்கும்  சமைத்து போடவா என்னை திருமணம் செய்தீர்கள், எனக்கே இரண்டு நாளா தலைவலி, கால்வலி என்னை யாரு கவனிக்கிறா? வேண்டுமென்றால் ஆன்லைனில் ஆர்டர் செய்து சாப்பிட வையுங்கள் என்கிறது ஒரு குரல். கூடி கதைக்க வேண்டியவா்கள், விளையாட வேண்டியவா்கள் ஆளுக்கொரு மூலையை பிடித்துக்கொண்டு அலைபேசியில்தான் ஆர்வம் இன்றைய தலைமுறையினருக்கு. பிள்ளைகளை யாராவது கண்டித்துவிட்டால் அவ்வளவுதான், என் பிள்ளையை கண்டவா்கள் எல்லாம் கண்டிப்பதற்கும், அடிப்பதற்குமா பெற்றிருக்கிறேன் என்று சுயமே எங்கும் தழைத்து ஓங்கி நிற்கிறது. பிள்ளைகளை நற்பண்புகளில் வளா்க்கும், கண்டிக்கும், உரிமையை உறவினா்களிடமிருந்து, நண்பா்களிடமிருந்து, சபையிடமிருந்து, ஆசிரியா்களிடமிருந்து பிடுங்கி, இன்று எதையோ தொலைத்து விட்டு நிற்கிறோம்? ஆம், நம் பிள்ளைகளை யாரும், எதுவும் சொல்லிவிடக்கூடாது, பிள்ளைகள் என்ன செய்துகொண்டிருக்கிறது என்ற கவலைக்கூட நமக்கு கிடையாது, அவா்கள் நம்மை தொந்தரவு செய்யாமல் இருந்தால் சாி என்பதே இன்று பலரது எண்ணம், பிள்ளைகள் எது கேட்டாலும் உடனே வாங்கிக் கொடுத்துவிடவேண்டும் என்பதிலேயே கவனம் செலுத்துகிறோம், ஆனால் இப்படி செல்லம் கொடுப்பதினால், “பிரம்பைக் கையாடாதவன் தன் மகனைப் பகைக்கிறான்; அவன் மேல் அன்பாயிருக்கிறவனோ அவனை ஏற்கனவே தண்டிக்கிறான்” என்று வலியுறுத்தும் நீதிமொழிகள் 13.24ம் வசனத்தை நாம் மறந்து விட்டோமா? அல்லது தொிந்தும் அதில் கவனம் செலுத்த தவறுகிறோமா? தவறிப்போன பிறகு அழுது என்ன பயன்? குறையாத அன்பும், நிறைவான பண்பும், விட்டுக்கொடுக்கும் மனப்பாங்கும், வேற்றுமை நினையாத குணங்கள் அத்தனையும் இந்த அலைபேசி அடித்து பிடிங்கி நம்மை தொலைத்துவிட்டது. கூடி கும்மாளம் அடிப்பதை தொலைத்து, தனிக்குடித்தனம் என்ற பெயாில் நம் ஒவ்வொருவரையும் தனித்தனியே பிரித்துவிட்டது இந்த அலைபேசி. 

        

        ஆனால் அன்றோ குடும்ப பிரச்சனைகளை அம்மாவுக்கு வாி வாியாக கடிதம் எழுதி, அதை தபாலில் அனுப்பி, அதற்கு பதில் வரும்முன்னே பாதி பிரச்சனைகள் தீர்ந்துவிடும் அந்த காலங்களே பொற்காலங்கள். எந்த பிரச்சனையாக இருந்தாலென்ன, கொஞ்சம் அமைதியாக பேசாமல் நாட்களை கழித்தாலே பாதி பிரச்சனை தீா்ந்துவிடுகிறது அல்லது தாழ்மையோடு பேசி தீா்த்துவிட்டால் பெரும் மன நிம்மதி அல்லது பொறுமையாக இருந்துவிட்டால் அதுவும் மருந்து. ஆனால் இன்றோ உடனுக்குடன் சுட சுட குறுச்செய்திகளை அனுப்பி, வாய்க்கு வந்தபடியெல்லாம் பேசிவிட்டு, அவள் எப்படி பேசலாம்?, இவா் என்னை எப்படி குற்றப்படுத்தலாம்? என்றெல்லாம் பேசிப் பேசியே மற்றவரையும் காயப்படுத்தி, நாமும் காயப்பட்டு அந்த காயங்களையே சுமந்து திரிகிறோமே தவிர, எதுவுமே தீா்ந்த பாடில்லை. பிரச்சனைகளை தீா்ப்பதற்கு தேவனுக்கு கூட நேரம் கொடுப்பதில்லை அதற்கு முன்னமே ஜெட் வேகத்தில் எடுக்கும் முடிவுகள், விவாகரத்துக்கள், அடுத்த திருமணம், பிள்ளை என்று அவசர புத்தியில் முடிவெடுத்துவிட்டு, என்ன செய்வதென்று தொியாமல் திரிவோா் ஏராளம் ஏராளம். 

    இன்றைய காலங்களில் ஒரு பிள்ளை பெற்றெடுப்பற்குள்ளேயே போதும் போதும் என்று சலித்து கொள்பவா்கள் அநேகா்,  இரு பிள்ளைகளை பெற்றெடுப்பதை பொிய விஷயமாக கருதுகிறாா்கள், பெற்றெடுத்த பிள்ளைகளும் வேலை, சம்பாத்தியம் என்று எங்கேயோ ஒரு மூலையில் வசிக்க, பெற்றோா்களோ இன்னொரு மூலையில் கவனிப்பாரற்று கிடக்கிறாா்கள் என்பதே பரிதாபமான உண்மை. ஆனால் அன்று நமது பாட்டி தாத்தாவிற்கோ குறைந்தது ஐந்தாறு பிள்ளைகள் இருக்கும். சிலா் வெளி ஊரில் குடியேறினாலும், கடைக்குட்டி சொந்த ஊரிலே குடியிருந்து அம்மா அப்பாவை கவனிக்கும் வாய்ப்பு கிடைத்தது. அதினால் சொந்த ஊருக்கு வருடத்திற்கு ஒருமுறையாவது மற்றப் பிள்ளைகளும் வந்து கூடி, வாய் கிழிய பேசி, சண்டைபோட்டு, சமாதானமாகி, சிரித்து பேசும் பொன்னான வாய்ப்பை பெற்றிருந்தாா்கள். 

வேதத்தில் எழுதப்பட்டுள்ள எத்தனையோ குடும்பங்களில், நடந்த சண்டைகளும் எழுதி வைக்கப்பட்டுத்தான் இருக்கிறது. யோபுவுக்கு ஏழு குமாரா் மூன்று குமாரத்திகள். ஏழு குமாரா்களும் தங்கள் சகோதாிகளை அடிக்கடி கூப்பிட்டு, தங்கள் வீடுகளில் குடும்பக் கூடுகைகளை நடத்தி மகிழ்ந்திருக்கும் சம்பவத்தை வாசிக்கவில்லையா (யோபு:1:4). என்ன..? சண்டை இல்லாமலா இருந்திருக்கும்? எங்க இரண்டாவது அண்ணி கொஞ்சம் அப்படித்தான், எங்க 4வது அண்ணன் கோபக்காரன், என் தங்கச்சி புருஷன் கஞ்சபிசினாரி.. எனக்குத்தான் கொஞ்சம் நல்ல மாப்பிளையா பார்த்து கட்டி வைக்கவில்லை.. என்றெல்லாம் பேசியிருப்பாா்கள்தானே.. இன்னும் கற்பனை பண்ணிப்பாா்த்தால், என் பிள்ளையைப் பற்றி யாரும் எதுவும் சொல்ல வேண்டிய அவசியமில்லை, என் பிள்ளையை எனக்கு கவனிக்கத் தொியும், நீ உன் பிள்ளையை என்ன வளா்த்திருக்கிறாய்.. அதை கொஞ்சம் கவனி,  இப்படியெல்லாம் சண்டை நடக்காமலா இருந்திருக்கும். இதையெல்லாம கவனித்துக்கொண்டிருக்கும் யோபு ஒவ்வொருவரையும் தனித்தனியே அழைத்து பேசி, ஆலோசனைகளை கொடுத்து, சா்வாங்க தகன பலிகளை செலுத்தி, தேவனுக்கு நேராக தன் பிள்ளைகளை வழிநடத்தவில்லையா? (யோபு :1:5). ஒருநாளும் அவா்கள் சண்டையினால் பிரிந்துபோனாா்கள் என்று எழுதப்படவே இல்லையே. சண்டைக்குப்பின்னும் குடும்பக்கூடுகை ஒவ்வொரு வீட்டிலும் நடக்கத்தானே செய்தது. ஏன் யோபுவையும் அவன் மனைவியையும் எடுத்துக்கொள்ளுங்கள். கொஞ்ச நஞ்ச சண்டையா....? பிரச்சனைகளும், போராட்டங்களும், இழப்புகளும், காயங்களும் அப்பப்பா சொல்லவே முடியாது. 

சில மனைவிகளை, கணவன்மாா்கள் ராணி மாதிரி வைத்திருக்கும் வரை ஒன்றும் பேச மாட்டாா்கள். கணவனின் வேலையிலோ, தொழிலிலோ ஏதாவது தடுமாற்றமோ, சுகவீனமோ வந்து, தன் தேவைகளில் குறைவு வந்துவிட்டால் அவ்வளவுதான், வீடே இரண்டு பட்டிரும். என் அப்பா வீட்டில் எப்படியெல்லாம் வாழ்ந்தேன், இப்படி என்னை பிச்சைக்காரியை விட கேவலமாக வைத்திருக்கிறீர்களே என்றே புலம்ப ஆரம்பித்து விடுவாா்கள். சிலா் பிரச்சனை என்று வந்தவுடன் கணவனை தனியே விட்டு விட்டு தகப்பன் வீட்டுக்கு செல்லும் மனைவிகள் ஏராளம். இதற்கு யோபின் மனைவியும் விதிவிலக்கல்ல, கணவன் ஆசீர்வாதமாய் இருந்தபொழுது அவளின் பெயா் முதல் அதிகாரத்தில் எங்கும் தென்படவேயில்லை. ஆனால் பிள்ளைகளை இழந்து, சொத்துக்களை இழந்து, நோயின் கொடிய தாக்கத்தில் யோபு தெருவுக்கு வந்தபின் அவ்வளவுதான், கடவுளுக்கு கண்ணில்லை, காதில்லை, சும்மா சும்மா இன்னும் மூச்சிற்கு முன்னூறு தடவை கடவுள் கடவுள் என்று ஏன் பிதற்றிக்கொண்டிருக்கிறீா்கள்? பைபிள், பக்தி, பாிசுத்தம் என்றே பேசிக்கொண்டிராமல் செத்து தொலைவதே மேல் என்றளவுக்கு அவளின் பேச்சு இருந்தது (யோபு 2:9). ஊரிலுள்ள எல்லார் பிரச்சனைகளையும் தீர்த்து வைத்தவன் இன்று தன் நிலைமை தெருவரை வந்திருப்பதை நினைத்து யோபு எப்படி நொந்திருப்பான். யப்பப்பா சண்டை சண்டை மனைவியின் சத்தம் வீதிகளிலே, வீட்டிற்கு வந்தோரிடம் என்று எல்லாப்பக்கமும் சோதனைதான். ஆனால் கொஞ்சம் இதில் கவனித்து பாருங்கள் இத்தனை சண்டையிலும், சோதனைகளிலும் வாய் பேச்சு இருந்ததே தவிர, யோபுவை விட்டு அவன் மனைவி பிரிந்து சென்று விடவில்லை. கூழோ, கஞ்சோ எதையோ சமைத்து சாப்பிட்டுகொண்டுதான் இருந்திருப்பாா்கள். பசியோ பாடுகளோ என்னை தேவனின் அன்பை விட்டு பிரித்துவிடவில்லை என்ற பவுலின் கூற்றிற்கு (ரோம:8:36) இணங்க யோபுவும் தேவனிலே நிலைத்திருந்து நம்பிக்கையோடு இருந்தான். வாழ்விலும் தாழ்விலும் சுகத்திலும் சுகவீனத்திலும் என்று திருமண ஆராதனையில் உடன்படிக்கை செய்த தம்பதியினா் எத்தனை போ் இதை கடைபிடிக்கிறோமோ தெரியவில்லை, ஆனால் யோபுவின் மனைவி வாயிலே பேசினாலும், செயலிலே அதை சாியாக கடைபிடித்தாள். 

சண்டை வந்தாலென்ன? கருத்து வேறுபாடுகள் இருந்தாலென்ன? அதற்காக ஐய்யய்யோ இனி எந்த மூஞ்சியோடு அவரை பாா்ப்பது, என்று நினைக்கத் தேவையில்லை. அவரே வந்து சமாதானமானால் பாா்த்துக்கொள்ளலாம் என்றும் நினைக்கக்கூடாது. சூரியன் மறையும் மாலைக்குள் அந்த சண்டைகள் முடிவுக்கு வரட்டுமே (எபே:4:26), கோபம் தணியட்டுமே, நம்முடைய ஸ்தானத்தை விட்டு இறங்கி விடக்கூடாது என்ற பிடிவாதமான வைராக்கியத்தை பிசாசு நம் மனதில் வைத்துக்கொண்டே இருப்பான். ஆனால் அதை அசட்டை செய்து, மனதை இலகுவாக்கி, திரும்ப ஒப்புரவாகுவது என்றே முடிவு செய்வோம். கொஞ்சம் கூச்சமாக, வெட்கமாக, கேவலமாகக் கூட இருக்கலாம், ஆனாலும் பரவாயில்லை என்று சமாதானமாகி சிரித்து பாருங்கள் இதுதான் பிசாசிற்கு நாம் கொடுக்கும் மிகப்பொிய அடி. 

நாளைய தினம் அது மிகப்பொிய வெற்றியை பெற வேண்டிய நாளாய் இருக்கலாம். யாருக்குத் தொியும்? சோதனைகள் வந்தவுடன் ஓடிப்போவதும், ஒடுங்கிப்போவதும், பிரிந்து விடுவதும், வாடிப்போவதுமல்ல. இயேசு தன்னுடைய முதல் மாம்ச சோதனையிலிருந்து (மத்:4:3) கடைசி சோதனையான மரணம் (1கொரி:15:26) வரை ஜெயித்தவராகவே நின்றார். ஆகவேதான் நான் உலகத்தை ஜெயித்தேன் திடன் கொள்ளுங்கள் (யோவா:16:33) என்று நமக்கு முன்பாக ஒரு வெற்றி முழக்கத்தை முன் வைக்க முடிந்தது. ஆம் இப்படிப்பட்ட சோதனைகளிலும் யோபுவோடு அவன் மனைவியும் உறுதுணையாகவே இருந்து சோதனைகளை ஜெயித்ததினாலே, தேவன் கொடுத்த இரட்டிப்பான நன்மைகளை கடைசிவரை சோ்ந்தே அனுபவிக்கும் சிலாக்கியத்தை பெற்றுக்கொண்டார்கள்.

ஆம் உண்மைதான் சண்டைகளுக்கு பின் வரும் அன்பு, ஐக்கியத்தை மேலும் பலப்படுத்தும். அதற்கு யோபின் குடும்பமே சாியான எடுத்துக்காட்டு. எப்ப பார்த்தாலும் எங்கள் வீட்டில் சண்டைதான் என்று எண்ணுகிறீர்களா? முழு நேரமும் கோபத்திலேயே குடியிருக்கிறார் என நினைக்கிறீர்களா? கோபம் இருக்கும் இடத்தில்தானே குணம் இருக்கும் என்றார்கள் பொியவா்கள், சண்டை வந்தால்தான் அது குடும்பம், அது ஓயவே ஓயாது. நம் தாத்தா பாட்டியை பாருங்கள் அவா்கள் என்ன சண்டை போடாமலா இருந்தாா்கள். ஆனாலும் அன்போடு வாழ்க்கை நடத்தவில்லையா? சண்டையே இல்லையென்றால்தான் சிந்திக்க வேண்டும். ஐய்யய்யோ எங்கள் குடும்பமே ஒரு சண்டைக்கார குடும்பம்தான் என நினைக்கிறீர்களா? கவலையே வேண்டாம். அந்த சண்டைக்கு பின்பும் நாம் கோயிலுக்கு ஒன்றாக போகவில்லையா? கல்யாண வீட்டிற்கு சோ்ந்து போகவில்லையா? ஜவுளிக்கடைக்கு போகவில்லையா? ஹோட்டலுக்கு போகவில்லையா? சோ்ந்து போய்க்கொண்டுதானே இருக்கிறோம். அதுதாங்க குடும்பம்! தேவன் தந்த இந்த சண்டைக்கார குடும்பத்திற்காக இல்லை இல்லை சந்தோஷமான குடும்பத்திற்காக ஆண்டவரை தோத்திரிப்போமா! அல்லேலூயா!!

by

R.Solomon Jebakumar