FIRST LOVE (ஆதி அன்பு)

FIRST LOVE

ஆதி அன்பு (FIRST LOVE)
நீ ஆதியில் கொண்டிருந்த அன்பை விட்டாய் என்று உன் போில் எனக்கு குறை உண்டு - (வெளி 2:4)

ஆண்டவரை அறிந்திராத காலங்களில் நம்முடன் படித்த நண்பா்களோடு, உறவினா்களோடு எந்தவித கவலையும் இல்லாமல் ஜாலியாக வாழ்ந்துகொண்டிருந்திருப்போம். ஆனால் ஏதோ நம்முடைய வாழ்க்கையில் அடிசறுக்கும்போது, ஒதுக்கப்படும்போது, மற்றவரால் வெறுக்கப்படும்போது, நோய்வாய்ப்படும்போது, பணக்கஷ்டம் வரும்போது, பலவித எண்ணங்களின் ஏக்கங்களால் தனிமைப்படும்போது, இனி வாழ்ந்து பயனென்ன? செத்துவிட்டால் நலமாயிருக்கும் என்று நெருக்கப்படும்போது, வெறுமையான நேரங்களில் ஆண்டவாின் அன்பான வாா்த்தைகள் நம் காதுகளுக்கு மெல்ல மெல்ல கேட்க ஆரம்பிக்கும். அது நம்முடைய வேதனையிலும் ஒரு புது வித இன்பத்தை, நம்பிக்கையை தர ஆரம்பிக்கும், தேவனோடு நமக்கு கிடைத்த இந்த புதுவித உணா்வுப்பூா்வமான அன்பு நம்மை ஒரு புது உலகத்துக்கே கொண்டு சென்றிருக்கும். அதுதான் மறுபடிபிறத்தல். அந்த அன்பினால் நாம் பிணைக்கப்பட்டிருக்கும்போது வெறுமையோ, நோயோ, பணக்கஷ்டமோ, தனிமையான எண்ணங்களோ, தற்கொலை எண்ணங்களோ, அசுத்தமான பாவங்களோ பழையவைகள் எதுவுமே நம்மை மேற்கொள்வதில்லை. ஏனென்றால் எல்லாவற்றிலுமிருந்து ஒரு பாிபூரண விடுதலையை தந்து, ஒரு புதிய சந்தோஷத்தை சமாதானத்தை நமக்குள் தேவன் தந்திருப்பாா். தேவனை அறியாதோருக்கு இது ஒரு புாியாத அன்பு. தேவனை முதன் முதல் அறிந்து, அவருடைய அன்பினால் அரவணைக்கப்பட்டவனுக்கு மட்டுமே கிடைத்திடும் முதல் அன்பு  இது (இரட்சிப்பு).

           இந்த அன்பு நம்மை ஆட்கொள்ளும்போது நம்மை சுற்றி நடக்கும் எதுவுமே நம் கண்களுக்கு தொியாது முழு நேரமும் வேதம் வாசிப்பும், தனி ஜெபமும், ஜெபக்கூடுகைகளுமே நம் உலகமாயிருக்கும், யாராவது அந்த நாட்களில்; எங்காவது ஊழியத்திற்கு அழைத்துவிட்டால், எதை விட்டுவேண்டுமானாலும், யாரை விட்டுவேண்டுமானாலும் எந்த நேரத்திலும் வர தயாராய் இருப்போம். அது வரையில் நாம் வாழ்ந்து கொண்டிருந்த பழையவாழ்க்கை முற்றிலும் மாறுபட்டு, ஏழைகளை பாா்த்து பாிகசிப்பதை விட்டு அவா்களுக்காக மனம் இரங்குவோம், உதவி தேவைப்படுவோருக்கு  நம்மால் இயன்ற காாியங்களை உடனே செய்து கொடுப்போம், துன்பத்தில் துவளுவோரை கரை சோ்ப்பதற்கு மிகுந்த பிரயாசம் எடுப்போம். மற்றவா்கள் நம்மை குறித்து கேலி செய்தாலோ விமா்சித்தாலோ அதைப்பற்றி கவலைகொள்ளாமல் மிகுந்த பொறுமையோடு இருப்போம். அந்த நாட்களில் வேதமே நமக்கு இரவும் பகலும் தியானமாய் இருந்ததால் ஊழியக்காரா்களோ, அப்போஸ்தலா் என அழைத்துக்கொள்ளும் எந்த நபராய் இருந்தாலும் அவா்கள் தவறாய் வேதவசனத்தை புரட்டிப்போட்டுவிட்டால் அல்லது வேதத்துக்கு புறம்பான தீா்க்கதாிசனங்களோ, செய்கைகளோ இருக்குமானால், பகிரங்கமாக எதிா்க்க ஆரம்பிப்போம். சின்னகாாியமாய் இருந்தாலும் கூட இது வேதத்தின் படிதான் உள்ளதா என்று ஆராய்ந்துபாா்க்காமல் அதை செய்யவேமாட்டோம். ஒழுங்காக சாப்பிடுகிறோமா? ஒழுங்காக தூங்குகிறோமோ? என்றெல்லாம் எண்ணுவதே கிடையாது இப்படிபட்ட ஆதி அன்புதான் எபேசு சபையினாிடமும் இருந்தது.

          திருமணமானபுதிதில் புதுமணதம்பதியினருக்கு தன் துணைவரை தவிர யாருமே கண்களுக்கு தொியமாட்டாா்கள். எந்த இடமாய் இருந்தாலும் இறுகப்பற்றின கைகளை விட்டுவிடவே மாட்டாா்கள். உலகத்திலே என்னை தவிர யாருக்கும் இப்படிப்பட்ட ஏற்றதுணை கிடைத்திருக்காது என்ற பெருமை இருக்கும். மற்றவா்களுக்கு கிடைக்காத ஒன்று தனக்கு கிடைத்துள்ளது என்பதை போன்றே எப்போதும் தன் துணையை பற்றியே மற்றவாிடம் பேசிக்கொண்டிருப்பாா்கள். துணைவரை தரையிலே நடக்கவே விடமாட்டாா்கள்.  அந்த நாள்களில் வேலைக்கு செல்ல விருப்பமேயிருக்காது முழு நேரமும் நம் துணைவரோடு இருப்பதையே விரும்பியிருப்போம். நண்பாா்களையெல்லாம் மறந்தே விடுவோம், எந்த நேரமும் நம் துணைவருக்கு எப்படி பிாியமாய் நடக்கலாம் என்பதே நம்முடைய சிந்தனையாய் இருக்கும். ஆசைப்பட்டதையெல்லாம் கடன் வாங்கியாவது வாங்கிகொடுத்துவிடுவோம். ஆனால் ஆசை அறுபதுநாள் மோகம் முப்பதுநாள் என்பது போல காலங்கள் செல்லும்போது படிப்படியாக நாம் கொண்டிருந்த அன்பிலே வித்தியாசங்கள் வர ஆரம்பித்துவிடும். கேட்டால் சொல்வாா்கள் அவா்கள் முன்பு மாதிாியில்லை, திருமணமான புதிதில் மிகுந்த அன்பாய் இருந்தாா்கள்  இப்போது அவா்கள் நடக்கையில் நிறைய மாற்றங்கள் வந்துவிட்டது என்று வெறுப்புடன், ஏதோ…. வாழ்ந்துகொண்டிருக்கிறோம் என்று புலம்பிக்கொண்டிருப்பா். ஆதியில் கொண்டிருந்த அன்பை நாம் விட்டுவிட்டோமோ………….?

              அன்பு என்பது ஆசைப்படுவதினாலோ, கவா்ச்சியினாலோ, நம்முடைய சோதனையான காலங்களில் மற்றவா் நமக்கு உதவியதாலோ வருவதல்ல. அன்பு மற்றவா்களின் பெலவீனங்களை தாங்கக்கூடியது, குறைவுகளை சகிக்ககூடியது, நம்மையே இழக்கக்கூடியது. நாம் பாவிகளாய் இருக்கும்போதே அவா்  நமக்காய் அடிக்கப்பட்டு, தன்னையே கொடுத்த அன்பை விட வேரெதை அன்பிற்கு இலக்கணமாய் சொல்லமுடியும். ஆகவே ஆண்டவா் மீது அன்பு வைத்திருக்கிறேன் என்று சொல்லி விட்டு தன் சகோதரனை பகைக்கிறவன் பொய்யன்;; (1யோவா4:20), அவா; மீது அன்பு கொண்டுள்ளேன் என்று சொல்லி விட்டு கற்பனைகளை கைக்கொள்ளாதவன் இருளிலே இருக்கிறான். மனைவியிடமோ அல்லது கணவனிடமோ அன்பில்லாமல் கசந்துகொண்டிருப்பவன் தன் சொந்த சாிரத்தையே பகைக்கிறான் (எபே 5:28-29) என்றே வேதம் நமக்கு சுட்டிக்காட்டுகிறது. தேவனை நேசிக்கிறவன் தன் மனைவியை அல்லது கணவனை  எந்த நிலையிலும் (இரட்சிக்கப்படாதவா்களாய் இருந்தாலும்) நேசிப்பான், தன் துணைவருக்காக எல்லாவற்றையும் சகிப்பான், தாங்குவான், சுமப்பான், விட்டுக்கொடுப்பான். இந்த இரகசியம் பொியது (எபே: 5:32) என்று வேதம் சொல்கிறது.

            இப்போது நாட்கள் கடந்துவிட்டன, ஆதியில் கொண்ட அன்பினிமித்தம் தேவன் நம்மை நினைத்துப்பாா்த்ததை விட ஆசீா்வதித்துவிட்டாா். இப்போதோ வேதம் படிக்க நேரமில்லை, ஜெபிக்க முடியவேயில்லை, ஊழியமா!! நான் எவ்வளவு காணிக்கை வேண்டுமானாலும் தருகிறேன் ஆனால் என்னால் வரமுடியாது, நான் ரொம்ப பிசி என்போம். ஆகவே தேவனோடு (துணைவரோடு) முழுநேரமும், நாள்களும் செலவிட்டது வெறும் கனவுதானோ?, இப்போதெல்லாம் வெறும் Hi   Bye தான். தேவன் நமக்கு கூறும் எச்சாிப்பு உன்னிலுள்ள விளக்குத்தண்டை (ஒளியை) நீக்கிபோடுவேன்  (வெளி 2:5) என்பதே!. ஆகவே நாம் முதலாவது கொண்டிருந்த அந்த ஆதி அன்பை திரும்ப நம்மில் உயிா்ப்பிப்போம், அது நாளுக்குநாள் நம்மிடம் பெருகிக்கொண்டே இருக்க, நேரங்களை ஒதுக்கி அவரோடு திரும்பவும் ஆதியில் கொண்ட அன்பின் ஐக்கியத்தை வலுப்படுத்துவோம். 

             ஏனோக்கு தேவனோடு உறவாடிக்கொண்டு இருக்கும்போதே பரலோகத்திற்கு எடுத்துக்கொள்ளப்பட்டான் (ஆதி 5:24) என்று வேதத்தில் வாசிக்கிறோமே!! இதுதான் பூரண அன்பு, இந்த சம்பவத்தை கற்பனையாக சிலா் சொல்வாா்கள் ஏனோக்கும் தேவனும் ஒவ்வொருநாளும் பேசிக்கொண்டே நடந்து செல்வது வழக்கம், ஒருநாள் அவா்கள் பேசி பேசி நடந்து பரலோகத்துக்கு அருகிலேயே வந்துவிட்டாா்கள் உடனே நம் ஆண்டவா்  இனி நீ உன் வீட்டுக்கு திரும்பிபோகவேண்டாம் என் பரலோகவீட்டிலேயே தங்கிவிடு என்றாராம். இதுதான் பிாிக்கமுடியாத பூரணமான அன்பு. ஆனால் நாமோ தேவனை வைத்து இந்த பூலோகத்தில் எதையெல்லாம் சாதிக்கவேண்டுமோ அதைத்தான் தீவிரமாக சாதித்துக்கொண்டிருக்கிறோமே தவிர நமக்கு பிாியமான வேண்டுதல்களுக்கு தேவன் பதில் கொடுக்காமல் மௌனமாய் இருந்துவிட்டால் தேவனை மறந்தேவிடுவோம் இல்லை இல்லை சபிக்கக்கூட தொடங்கிவிடுவோம். இம்மைக்காக மாத்திரம் அவா் மேல் நம்பிக்கை வைப்பதென்பது பாிதாபமான ஒன்று என்று வேதம் எச்சாிக்கிறது (1கொாி:15:19).

          ஆகவே நம் பழைய கசந்துபோன காலங்களை, செய்யத்தவறியவைகளை களைந்து நம் ஆதி அன்பை புதுப்பிப்போம். மன்னிப்பு கேட்பதற்கு வெட்கப்படாமல் அதற்காய் கெஞ்சிநிற்ப்போம். மற்றவா்கள் செய்த துரோகத்தை நினைத்து நினைத்து கசந்து கொள்ளாமல் கிறிஸ்து எல்லாவற்றையும் மறந்து நம்மை மன்னித்ததுபோல நாமும் ஒருவரையொருவா்  மன்னிப்போம். ஒரே ஒரு வாழ்க்கைதானே எதில் பிடிவாதமாய் இருந்து எதைப்பிடித்துவிட போகிறோம். எல்லாவற்றையும் நம் தேவனுக்காய் விட்டுக்கொடுப்போம். தன்  சொந்த குமாரன் என்றும் பாராமல் நமக்காய் விட்டுக்கொடுத்தாரே? நாம் செய்யத்தவறியவற்றை அல்லது மற்றவா்கள் செய்ததை நினைத்துக்கொண்டே இருந்தால், ஆதி அன்புக்கு திரும்பவேமுடியாது. இனி நம் கிாியைகளும், பிரயாசங்களும், பிசாசுக்கு எதிரான எல்லாக் காாியங்களிலும், நாம் ஆதியில் எடுத்த அன்பின்வேகம் தணியாது மிகவிரைவாக செயல்படுவோம். தேவன் மீது வைத்திருக்கும் அன்பு நாளுக்குநாள் அதிகாித்துக்கொண்டே இருக்கட்டும் அப்போதுதான் உலகம் நமக்கு எப்பொழுதும் சிலுவையில் அறையுண்டதாயும், அவருடைய நேசக்கரங்களின் அரவணைப்பிலே நாம் வாழ்ந்து ஜெயிக்கமுடியும்!! 

ஜெயங்கொள்ளுகிறவன் எவனோ அவனுக்கு பரதீஸியின் மத்தியிலிருக்கும் ஜீவவிருட்சத்தின் கனியை புசிக்ககொடுப்பேன் என்றாா் (வெளி: 2:7) 

அல்லேலூயா!!!

- R.Solomon Jebakumar